154. rocznica wybuchu Powstania Styczniowego
Cześć pamięci bohaterów
22 stycznia minęły 154 lata od wybuchu Powstania Styczniowego. W związku z tą rocznicą, w piątek, 20 stycznia, przedstawiciele Ambasady RP w Wilnie oraz Wileńska Młodzież Patriotyczna zjednoczona w kole Związku Polaków na Litwie złożyli wieńce na grobie Aleksandra Oskierki, jednego z przywódców Powstania Styczniowego.
– Aleksander Oskierka jako jeden z przywódców wojskowych tego powstania był znany w Wilnie i na Litwie, a dowód na to miał miejsce w 1911 roku, kiedy zmarł, a jego pogrzeb tutaj stał się wielką manifestacją polskości. Niech spoczywa w spokoju, tak jak wszyscy uczestnicy każdego kolejnego polskiego zrywu narodowego. Cześć jego pamięci! – powiedział Jarosław Czubiński, ambasador RP na Litwie, podczas uroczystości na Rossie.
Podkreślił, że należy pamiętać o tym, iż prawie jedna czwarta Polaków na Litwie ucierpiała, zginęła bezpośrednio w walkach lub w wyniku popowstaniowych represji. Jak zaznaczył ambasador, pamięcią należy darzyć nie tylko tych, którzy walczyli i zginęli, ale także tych wszystkich, którzy w ciągu następnych lat cierpieli wskutek wywózek na Syberię.
Udział w uroczystości wzięli m. in. zastępca ambasadora RP Maria Ślebioda, Konsul Generalny RP Stanisław Cygnarowski, attaché wojskowy Ambasady RP w Wilnie płk Mirosław Wójcik, dyrektor Instytutu Polskiego w Wilnie Marcin Łapczyński, a także przedstawiciele Wileńskiej Młodzieży Patriotycznej.
Teresa Worobiej
Na zdjęciu: kwiaty przy grobie Aleksandra Oskierki.
Fot. autorka
ALEKSANDER OSKIERKA był zamożnym ziemianinem, gospodarującym we własnym majątku Rajewszczyzna w powiecie wilejskim, guberni wileńskiej, człowiekiem otwartym na sprawy społeczne, pisującym także teksty publicystyczne do ówczesnego „Kuriera Wileńskiego”.
Od 1862 roku był członkiem kierownictwa konspiracyjnej „organizacji obywatelskiej”. W 1863 roku wszedł do komitetu „Białych” na Litwie, a następnie powołany został do Wydziału Zarządzania Prowincjami Litwy, czyli powstańczego rządu na Litwie, gdzie powierzono mu sprawy wojskowe. W powstańczej konspiracji pełnił też obowiązki cywilnego naczelnika miasta Wilna.
Po denuncjacji i aresztowaniu w maju 1863 został skazany na karę śmierci, którą, po rewizji wyroku, zamieniono na piętnaście lat syberyjskiej katorgi (ciężkich robót) w Usolju nad Angarą. Po pewnym czasie car zmniejszył mu karę o połowę i w 1872 roku powrócił do kraju, gdzie zamieszkał w Warszawie i Puławach.
W 1885 roku dostał pozwolenie na powrót do Wilna, gdzie pełnił funkcję dyrektora oddziału Warszawskiego Towarzystwa Ubezpieczeń od Ognia. Zmarł w 1911 roku, a jego pogrzeb stał się wielką patriotyczną manifestacją.