Namolni jak konserwatyści
Do tej pory na Wileńszczyźnie do tych, którzy szczególnie nam zaleźli za skórę, mówiło się, że są natrętni jak naprzykrzająca się mucha na jesień, bo nie sposób jej odegnać inaczej niż tragicznym w skutkach klapnięciem. Sądzę jednak, że niedługo zwrot ten może być skutecznie zastąpiony innym porzekadłem, np. namolny jak konserwatysta.
Na etymologię nowego potencjalnego porzekadła na Wileńszczyźnie konserwatyści sami sobie solennie zapracowali. Zachowując się trochę tak jak ta naprzykrzająca się mucha, już bodajże po raz czwarty zgłosili w Sejmie projekt o powołaniu specjalnego funduszu dla Litwy Południowo-Wschodniej. Przy tym symptomatyczne jest, że chce im się ten specfundusz zakładać zawsze, gdy na horyzoncie pojawiają się jakiekolwiek wybory w naszym kraju. Było tak, np. w roku 2012 przed wyborami sejmowymi, zdarzyło się też w roku 2015 przed wyborami samorządowymi. Potem to samo powtórzyło się też w roku 2016, gdy wyborcy ponownie wybierali Sejm RL. Natrętna mucha za każdym razem była odpędzana od Wileńszczyzny przez większość sejmową, jednak jak to ma ów owad w naturze zatoczył tylko kółko, aby ponownie zbliżyć się do obiektu swej udręki.
Po raz kolejny konserwatyści przypuścili atak już w nowym 2017 roku witając go radosnym hasłem: W Nowy Rok z nowym funduszem!. Sejm jednak na ich nieszczęście i na szczęście Wileńszczyzny projekt po raz czwarty wyrzucił do kosza, ale wcale nie jestem pewien, czy przekonało to definitywnie owada. Uważni czytelnicy pewnie też zapytają w tym miejscu autora o wybory, których w styczniu na Litwie nie ma, a projekt funduszu i tak został zgłoszony. Teoria więc o przedwyborczej akcji konserwatystów jakby się w tym przypadku nie zgadza. Jednak niezupełnie tak jest. Na Litwie, owszem, wyborów nie ma, są jednak w samej partii konserwatywnej, a tam konkurencja do stołka przewodniczącego też jest duża. Patriotyczny gest więc nie zawadzi.
Przy okazji warto przypomnieć raz jeszcze, po co w ogóle konserwatyści projekt funduszu dla Wileńszczyzny tak uparcie próbują przepchnąć przez parlament. Chyba nikt z Państwa nie wierzy, że robią to dla dobra mieszkańców Wileńszczyzny, jak propagandowo zapewniają. Chodzi o coś zupełnie innego. Po pierwsze, chcą pokazać swym potencjalnym wyborcom (w tym ostatnim przypadku wewnątrzpartyjnym), że tylko konserwatyści są tak bardzo czujni, jeżeli chodzi o los i bezpieczeństwo ojczyzny, której wiadomo ciągle potajemnie zagrażają ci, którzy chcą nielitewskich nazwisk, tablic ulicznych i ogólnie specjalnych praw. Po drugie, poprzez państwowy fundusz, który przecież celowo ma omijać demokratycznie wybrane lokalne samorządy, pragną uzyskać możliwość finansowania swoich jurgieltników pokroju garšvów i garšvopodobnych. Wariant to już jest zresztą przećwiczony. Pamiętamy, kto był finansowany przez analogiczny Fundusz Litwy Południowo-Wschodniej, który już swego czasu przecież działał. Czy może zwykli mieszkańcy Wileńszczyzny? Może lokalni przedsiębiorcy? Może studenci? Wolne żarty. Pieniądze były pompowane wyłącznie w szkoły z państwowym językiem nauczania tak, by nie brakło im basenów i innych luksusów.
Inną sprawą jest, że konserwatyści do tej pory nie mogą wyjść z szoku po ostatnich wyborach. Teraz, jak podają media, w oddziałach partii trwa intelektualna dyskusja na temat, czy Tėvynės sąjunga ostatnie wybory, mówiąc dosadnie, przerżnęła, czy tylko ich nie wygrała. Od odpowiedzi na to pytanie będzie pewnie zależeć los młodego Landsbergisa, który stara się o reelekcję jako polityk co tu dużo gadać niespełniony. A konkurencja mu rośnie tymczasem. Bo na stołek pirmininkasa chrapkę mają zarówno starzy wyjadacze, jak i młode wilczki. Oczywiście, mając na względzie wiedzę, że dzisiaj w polityce modne jest słowo zmiana, które to słowo suponuje potrzebę czegoś nowego, to wyjadaczom sukcesu raczej nie wróżymy. (No bo powiedzieć o Ažubalisie, Stundysie czy Kubiliusie, że to coś nowego, to tak jakby rzec, że kłumpie to najnowszy hit w branży obuwniczej). O fotel więc raczej zawalczą wilczki: Landsbergis junior, Paulius Saudargas, Agnė Bilotaitė, Žygimantas Pavilionis.
Wszystkim życzymy sukcesu. A przy tym jednak obiecujemy uważnie śledzić sejmowy kalendarz, by nie przegapić w nim kolejnego wniosku konserwatystów o powołanie funduszu dla Wileńszczyzny. Będzie to dla nas nieomylnym znakiem, że Litwę bankowo oczekują jakieś kolejne wybory...
Tadeusz Andrzejewski