Intronizacja Chrystusa Króla w rejonie wileńskim

Wydarzenie na miarę Tysiąclecia

W dniu 12 czerwca podczas posiedzenia Rady Samorządu Rejonu Wileńskiego dokonano aktu intronizacji Chrystusa Króla w rejonie wileńskim. Decyzja została podjęta jednogłośnie: wszyscy obecni na posiedzeniu członkowie Rady (24 osoby) oddali swój głos „za”.

Nabożeństwo Aktu Intronizacji Chrystusa Króla w rejonie wileńskim odbyło się przy udziale ks. Tadeusza Jasińskiego, przy poparciu władz Kościoła wileńskiej archidiecezji. Po głosowaniu ks. Tadeusz Jasiński, wikariusz parafii św. Rafała, na terenie której leży budynek samorządu, poświęcił obraz Chrystusa Króla i pomodlił się z radnymi. Następnego dnia, 13 czerwca, w obecności nuncjusza papieskiego arcybiskupa Luigi Bonazzi i wikariusza generalnego biskupa Juozasa Tunaitisa mer rejonu Maria Rekść odczytała Akt Intronizacji Chrystusa Króla podczas uroczystości jubileuszowych w mejszagolskim kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Symboliczne jest, że fundatorami tego kościoła byli król Władysław Jagiełło i św. królowa Jadwiga.

Wydarzenie to zostało wpisane w obchody milenijne pierwszej pisemnej wzmianki o Litwie, związanej z chrześcijaństwem. Dotyczy podróży misyjnej św. Brunona Bonifacego, misjonarza Węgrów, Pieczyngów, Słowian i Bałtów.

Czym jest Intronizacja?

Pojęcie Intronizacji oznacza wyniesienie kogoś na tron do godności królewskiej. Ceremonia ta składa się z aktu ustanowienia króla oraz aktu uznania go przez poddanych. Jezus Chrystus z racji na swą boską naturę już jest Królem całego Wszechświata, Panem wszelkiego Stworzenia, jak podaje prolog ewangelii św. Jana, „przez Niego wszystko się stało”. Jako ludzie nie możemy nadać godności królewskiej komuś, kto ją już posiada niezależnie od naszej woli. Natomiast od każdego człowieka i od każdego narodu zależy, czy uzna on dobrowolnie królewską godność Chrystusa, czy podporządkuje się Jego władzy. Dokonując Intronizacji Jezusa, nie nadajemy mu godności królewskiej, lecz w wymiarze indywidualnym i zbiorowym (parafia, wioska, miasto, diecezja, naród, państwo) wprowadzamy Go uroczyście jako naszego Pana i Króla na królewski tron i chcemy być Jego poddanymi. Pełny wymiar Intronizacji zapewnia udział władz kościelnych i świeckich.

Korzenie sięgają Starego Testamentu

Jeszcze w Starym Testamencie Bóg zawierając przymierze z Narodem Wybranym na Synaju, „zarezerwował” sobie wyłączny tytuł Pana i Króla. Tytuł króla ziemskiego miał dla Izraelitów niejako symboliczne znaczenie: był zwierzchnikiem, monarchą, obiecany Mesjasz miał pochodzić z rodu królewskiego… Tym niemniej Izraelici ze swymi monarchami na czele mieli zawsze pamiętać, że jedynym i prawdziwym Królem jest dla nich Bóg. Król ziemski zawsze miał reprezentować Stwórcę na ziemi, lecz to dla Jahwe miały być zarezerwowane najwyższe tytuły i honory. Chrześcijanie w Chrystusie rozpoznali obiecanego Mesjasza, w którym spełniły się proroctwa Starego Testamentu. Sam Jezus niejednokrotnie nazywa siebie Królem, podkreślając, że Jego „Królestwo nie jest z tego świata”. Królestwo Chrystusowe – to Królestwo Boże wzrastające w naszych sercach. Przez Chrystusa porównywane do ziarnka gorczycy, rozczynu, pszenicy; zasiane przez wiarę w człowieku, wzrasta i przynosi plon.

W historii chrześcijaństwa

Nie wszyscy jednak, deklarujący się jako chrześcijanie, potrafią i chcą zadbać o Królestwo Boże w nas. Wiemy, że dzieje różnych narodów są naznaczone klęskami, wojnami, wynikłymi na skutek nieprzestrzegania Prawa Bożego. Powstałe w ciągu wieków prądy polityczne jakże często były podbudowane hasłami ateistycznymi. W objawieniach fatimskich Maryja niejednokrotnie obiecała, że dopiero po zawierzeniu świata Jej Niepokalanemu Sercu ustaną wojny. Pamiętamy wydarzenie, gdy cudownie uratowany od śmierci, po zamachu, Jan Paweł II zawierzył świat, później – Rosję Niepokalanemu Sercu Maryi. Wkrótce w Rosji rozpoczęła się „pierestrojka” z pokojowym rozpadem imperium komunistycznego. W historii chrześcijaństwa znane są objawienia św. Małgorzacie, kiedy to Jezus objawia szczególne nabożeństwo ku czci Najświętszego Serca. Podobnie postulat Intronizacji Chrystusa Króla wyszedł od objawień, doznanych przez Sługę Bożą Rozalię Celakówną (1901-1944). Istotą wizji był warunek: jeśli Polska chce ocalić siebie od zagłady, musi uznać Jezusa swym Królem poprzez złożenie Aktu Intronizacji. Ma być on dokonany przez naród, władze państwowe i kościelne. Aktu Intronizacji Chrystusa Króla Wszechświata może dokonać każde inne państwo lub wspólnota.

Dlaczego w rejonie wileńskim?

W bieżącym roku Litwa obchodzi 1000-lecie pierwszej wzmianki o kraju w kronikach historycznych. Od ponad 600 lat, od przyjęcia w 1387 roku chrztu, jest krajem katolickim. Wiara na tej ziemi przetrwała ponad 6 stuleci mimo różnych zagrożeń. Od 20 lat Litwa cieszy się niepodległością, zaś od 5 należy do grona państw zjednoczonej Europy, która zbudowana została na trwałych chrześcijańskich fundamentach.

W trudnych chwilach życia wiara zawsze dodawała sił, by unieść ciężkie brzemię losu. Nawet w najtrudniejszych czasach sowieckich mieszkańcy rejonu wileńskiego nie wyrzekli się wiary. W tych dniach Wileńszczyzna obchodziła jubileusz 77. rocznicy święceń kapłańskich księdza prałata Józefa Obrembskiego. Długie i treściwe życie dostojnego kapłana świadczy o tym, że Bóg błogosławi wiernym sługom swoim. Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości na Placu Katedralnym w obecności członków rządu oraz hierarchów Kościoła Litwy cały kraj został ofiarowany Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Przyniósł on na pewno dla mieszkańców Litwy wszelkie potrzebne łaski.

Lekarstwo na upadek moralny

Mimo że żyjemy w stosunkowo spokojnej strefie, z dala od zagrożeń wojną, odczuwamy lęk o przyszłość swoją i swoich dzieci. Człowieka wciąż trapi niepewność o własne jutro, problemy gospodarcze i finansowe. Stokroć większym zagrożeniem jest upadek moralny społeczeństwa. Pod przykrywką wypaczonego pojęcia tolerancji łatwo odstępuje się od zasad moralnych i praw Bożych. Przewrotność, dwulicowość, nieuczciwość, zachłanność na dobra materialne, wyrzekanie się wartości duchowych i wiary na rzecz dobrobytu, wyuzdanie i rozwiązłość obyczajów, alkoholizm i narkomania – nie sposób wymienić całego zła, jakie trapi społeczeństwo Wileńszczyzny, całej Litwy i Europy.

Przyzwolenie na wszelkiego rodzaju zło przychodzi po odrzuceniu prawa Bożego, zawartego w Dekalogu. Chrześcijanin nie może biernie przyglądać się panoszącemu się wokół złu, które kieruje świat ku zagładzie. Powinien zatroszczyć się o przyszłość swego kraju. Jednak człowiek sam jest bezsilny, nie zdziała nic. Tylko z Bożą pomocą da się zwalczyć zło. Jesteśmy świadkami jak często jest zacierana granica między prawdą a fałszem, między dobrem a złem. Często czyjeś przekonania są nam narzucane. Jednak Prawo Chrystusowe nie uznaje kompromisów. Jezus wyraźnie poucza: „Nie możecie dwom panom służyć. Niech wasza mowa będzie tak, tak; nie, nie”. Jeśli w naszym życiu Chrystus będzie na pierwszym miejscu, wszystkie inne sprawy znajdą się na właściwym miejscu.

Radni rejonu wileńskiego zwrócili się z apelem do innych rad samorządowych Litwy o dokonanie podobnych aktów, by cały kraj został oddany pod panowanie Chrystusa Króla.

Teresa Worobiej