W Wileńskim Szpitalu Pogotowia Ratunkowego konsekrowano kaplicę pw. Zmartwychwstania Pańskiego
Duchowa ulga w cierpieniu
W dniu 14 sierpnia, społeczność pracowników i pacjentów Wileńskiego Szpitala Pogotowia Ratunkowego przeżywała niecodzienną uroczystość: w szpitalnym budynku dokonano konsekracji kaplicy. Uroczystemu nabożeństwu przewodniczył JE kardynał Audrys Juozas Bačkis. Wśród celebrujących Najświętszą Ofiarę znaleźli się m. in. ks. Jacek Paszenda, proboszcz parafii pw. św. Jana Bosko, na której terenie znajduje się szpital, ks. Jan Ulicki, duszpasterz ze szpitala w Santoryszkach, ks. Arnoldas Smalstis, który został kapelanem chorych w nowo wyświęconej kaplicy. Uroczystość otwarcia kaplicy zaszczyciły także swą obecnością władze miasta z merem Juozasem Imbrasasem na czele. Obecni byli także przedstawiciele ministerstwa zdrowia, dyrekcji innych wileńskich szpitali.
Msza św. zgromadziła wiernych, którzy na co dzień doświadczają cierpienia bądź uczestniczą w cierpieniu innych. Przybyli do kaplicy lekarze, pielęgniarki, pacjenci oraz ich krewni zanosili do Boga modlitwy za pogrążonych w chorobie. Odtąd kaplica ma stać się miejscem, gdzie chorzy będą mogli uzyskać pomoc i wsparcie duchowe. Chrystus przy spotkaniu z paralitykiem, najpierw dokonał cudu odpuszczenia jego grzechów – wyleczenia duszy, dopiero później przyniósł ulgę ciału uzdrawiając go. W chrześcijaństwie cierpienie nabrało nowego znaczenia. Przestało ono być rozumiane jako kara za grzechy cierpiącego lub jego przodków. W połączeniu z ofiarą Golgoty zostaje wpisane w Dzieło Zbawcze Syna Bożego. Cierpienie ofiarowane w różnych intencjach jest źródłem łask, jakie człowiek otrzymuje z nieba na życie doczesne i wieczne.
„Wiemy, że często lekarze są bezsilni wobec choroby, z którą toczą walkę. Medycy często stają wobec tajemnicy śmierci, są to realia, których się nie należy bać – mówił w homilii, wygłoszonej podczas Mszy św., ks. kardynał. – Ważne, by na spotkanie z Bogiem człowiek został przygotowany, by odszedł z tego świata z pokojem w duszy. Temu ma służyć ta kaplica. Niech stąd rozchodzi się łaska Boża”. Jego Eminencja wspomniał, że Wileński Szpital Pogotowia Ratunkowego jako pierwszy, po odzyskaniu przez Litwę niepodległości, został poświęcony w 1991 roku na prośbę dyrekcji. Uroczystość wyświęcenia kaplicy była niejako dopełnieniem poświęcenia budynku szpitalnego przed kilkunastu laty.
Konsekracji kaplicy towarzyszyły trzy znaki: pokropienie wodą pomieszczenia i ludu Bożego, jako znak obmycia i przemiany wewnętrznej człowieka. Namaszczenie świętymi olejami ołtarza jest symbolem Bożej mocy, o którą codziennie modlą się tutaj wierni. Dym kadzidła jest symbolem modlitw wiernych zanoszonych do Stwórcy.
O piękny śpiew i oprawę liturgiczną podczas Mszy św. zatroszczył się chór z parafii pw. św. Jana Bosko oraz personel medyczny, na co dzień pracujący w szpitalu. Składając na ołtarzu dary: hostię, wino, wodę, kwiaty i defibrylator, symbolizujący interwencję medyczną w kruche życie ludzkie, modlono się za wszystkich pacjentów oraz lekarzy, pielęgniarki i sanitariuszy, którzy w najcięższych momentach niosą fachową pomoc i ulgę w cierpieniu.
Na zakończenie uroczystości zostały wypowiedziane słowa podziękowania. Leonardas Streikus, dyrektor szpitala, dziękując za poświęcenie kaplicy JE ks. kardynałowi, skierował słowa wdzięczności także do władz miasta, za przybycie, wyraził swą wdzięczność za przydzielenie do kaplicy duszpasterza, który będzie niósł pomoc duchową pacjentom i ich rodzinom oraz personelowi medycznemu.
„Ból i radość, spotkania i rozstania, śmierć i nowe życie tak często są spotykane w tym miejscu. Dzisiaj niebo zbliżyło się do ziemi, a człowiek do Boga. Dzisiaj zostało konsekrowane cierpienie – w swoim podziękowaniu mówił ks. Arnoldas, duszpasterz szpitala. – Cieszymy się widząc owoce współpracy władz kościelnych i świeckich na tle socjalnym. Nas łączy troska o człowieka, który dla jednych jest obywatelem państwa, dla drugich zaś – Bożym dziełem. W obliczu cierpienia, jakie dotyka poszczególnego człowieka, tak oczywiste staje się niesienie mu pomocy zarówno tej cielesnej jak i duchowej”.
„Dni człowieka są jak trawa, kwitnie jak kwiat na polu” – w taki sposób psalmista przedstawia kruchość ludzkiego żywota. Uroczystość poświęcenia szpitalnej kaplicy przebiegała w wigilię Wniebowzięcia NM Panny – święta, mówiącego o wieczności ludzkiego życia, które w obliczu cierpienia i śmierci „nie kończy się, tylko się zmienia”.
Teresa Worobiej
Na zdjęciach: moment poświęcenia kaplicy; wierni pogrążeni w modlitewnym skupieniu.
Fot. autorka